Onzichtbare verbindingen

Afgelopen weekend was het burendag in Nederland, een jaarlijks terugkerend evenement: “Een dag waarop je gezellig samen komt en waarbij veel mensen iets goeds doen voor elkaar en de buurt.”

Op zich een prachtig initiatief in een maatschappij waarin we vaak op onszelf gericht zijn. We hebben veel minder contact met onze buren dan dat in het verleden gewoon was en vaak hebben we ook meer schroom om zomaar bij onze buren aan te kloppen om iets.
Ik ben opgegroeid in een arbeidersbuurt in Huizen en we kenden iedereen redelijk goed om ons heen. Onze buren, ‘ome’ Cor en ‘tante’ Mies, kende ik hartstikke goed en daar liep ik, zonder te kloppen, via de achterdeur naar binnen. Met ‘tante’ Stienie aan de overkant ging ik vaak mee wandelen met de hond en ik had allerlei gesprekken met haar. Meneer Joop ‘Soep’ (dit was zijn bijnaam, hij heette eigenlijk ‘Westland’), die lange man op die grote fiets vond ik nogal eng, zeker nadat hij me een keer boos had aangesproken toen ik, volledig onschuldig: “Goedemiddag meneer Soep” tegen hem had gezegd. “Ik heet Westland” was zijn commentaar.

Naast dat het burendag was heeft het dit weekend ook behoorlijk gemist in de ochtenden, echt een mooi begin van de herfst. Toen ik op zondag een wandeling ging maken zag ik een 2 tal spinnenwebben tussen ons en de buren inhangen, zichtbaar gemaakt door de kleine vochtdruppels. Nu hangen die webben daar natuurlijk altijd maar dan zijn ze vrijwel onzichtbaar, zo ragfijn zijn de draden. Ik moest direct denken aan een ‘onzichtbare verbinding’ met anderen. Ondanks dat we nu in een maatschappij leven die  meer individualistisch is dan 40 jaar geleden en we onze buren niet meer zo goed kennen, heeft elk mens behoefte aan ‘verbindingen’. Ik verlang ook nog wel eens terug naar het wandelen met tante Stienie waarbij ik altijd mijn verhaal kon doen.

Zou het daarom zijn dat burendag zo’n groot feest is in sommige buurten, omdat we eigenlijk veel behoefte hebben aan verbinding met de ander? Het hele jaar is die vrijwel onzichtbaar en lijkt het alsof we nauwelijks met elkaar verbonden zijn maar 1 dag in het jaar wordt die verbinding duidelijk zichtbaar. Die onzichtbare verbinding met de ander die er altijd is en die uiteindelijk ook zo nodig is voor een ieder van ons. Volgens mij zijn we gemaakt om verbonden te zijn met elkaar, als unieke mensen die elkaar kunnen ondersteunen en sterker maken.

Wat nog meer Bram?

Pasgeleden vroeg iemand wat ‘luisteren’ voor mij betekend. In eerste instantie gaf ik een voor de hand liggend antwoord: “Iemand luistert echt naar me als hij mij de volledige aandacht geeft”. Diegene die de vraag stelde, ging niet op mijn antwoord in en vroeg alleen maar: “Wat nog meer Bram?”.
Ik probeerde me voor te stellen hoe het voelt als ik zelf echt naar iemand probeer te luisteren. Ik ben dan volledig gefocust, merk weinig op van wat er om me heen gebeurt, en heb eigenlijk alleen maar oog en oor voor de ander. Ik zuig me als het ware vast in de ander en volg de andere persoon woord voor woord. Soms, als ik met mensen een gesprek heb, zit er ergens in mijn hoofd een radartje dat zich bezig houdt met de volgende vraag die ik dan kan stellen. Als ik echt luister dan denk ik niet na over de volgende vraag, dan ben ik volledig bezig met wat de ander communiceert, zowel verbaal als non-verbaal.

Ik kreeg nogmaals de vraag: “Wat nog meer Bram?”. Ik nam even de tijd om er over na te denken en kwam uit bij het woord respect. Als iemand echt naar mij luistert ervaar ik respect. Hij of zij veroordeelt me niet en luistert onbevangen. Het geeft me het gevoel dat ik ‘er mag zijn’, dat ik ‘er toe doe’. Met andere woorden dat ik mijn verhaal mag doen en dat iemand in mijn verhaal geïnteresseerd is, onbevangen en zonder oordeel.

Een laatste keer kwam dezelfde vraag weer terug: “Wat nog meer Bram?”. Ik probeerde me voor te stellen hoe ik me zou voelen als iemand oprecht en zonder oordeel naar me luistert; wat het betekend om gerespecteerd te worden en er ‘mogen zijn’. Ik kwam uit bij het woord LIEFDE. Als iemand echt naar je luistert, is dat een vorm van liefde. Het is enorm kostbaar, je mag jezelf zijn en er is geen oordeel over je. Je mag jouw verhaal doen en er wordt niet een mening tegenover gezet, nee, de ander is oprecht geïnteresseerd in je verhaal en wil niets liever dan dat jij je gehoord voelt.

Ik vond het een prachtige ontdekking dat oprecht en zonder oordeel luisteren zo’n impact kan hebben.

Ik wens je dan ook toe dat je regelmatig iemand tegenkomt die zo naar je wil luisteren!

IJsselmeer

Ik heb gelijk!

Een tijdje geleden zag ik een interview met Remco Veldhuis, 1 van de cabaretiers van het duo ‘Veldhuis & Kemper’. Op dit moment staat hij in het theater met de voorstelling ‘Lang verhaal kort’ wat hij zelf een ‘ongeautoriseerde samenvatting van de Bijbel van 2 uur’ noemt. Toen Veldhuis gevraagd werd naar een gedeelte uit de Bijbel wat hem aansprak noemde hij het verhaal uit Johannes 8 dat draait om een vrouw die van overspel is betrapt en die volgens de wet gestenigd moet worden. Jezus wordt uitgedaagd door de religieuze leiders om zijn oordeel hierover te geven maar in plaats van haar te veroordelen schrijft hij eerst in het zand en staat, als men blijft aandringen, op en zegt: “Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen naar haar werpen.” Het bleek dat niemand aan die criteria voldoet van zonder zonde en iedereen droop dan ook af zonder dat er een steen werd opgepakt om te gooien en de vrouw te doden.

In de wereld van vandaag zie ik ook vaak mensen die vinden dat ze ‘gelijk’ hebben en in hun recht staan. Als jij een fout maakt en de ander heeft gelijk, dan zal men het vaak niet laten om verhaal te halen en zijn recht op te eisen. Programma’s als de Rijdende rechter zijn dan ook populair op TV en mensen gaan daarin voluit om hun gelijk te halen. Kijk eens wat er in het verkeer gebeurt. Als jij een fout maakt, je blijft bijvoorbeeld te lang links rijden op de snelweg, wordt er direct met lichten geknipperd of getoeterd of, nog erger, een middelvinger opgestoken. Mensen zullen het weten als ze iets fout doen en moeten daar dan ook de prijs voor betalen vinden we vaak. Ook als het om criminaliteit gaat wordt het beleid repressiever en vinden we steeds vaker dat er hard moet worden gestraft zonder genade.

Ik verlang naar een maatschappij waarin we milder voor elkaar kunnen zijn, zonder de waarheid te verdoezelen. Tenslotte maken we allemaal fouten en is niemand zonder ‘zonde’, die dus zonder aarzeling de eerste steen zou kunnen gooien. Vaak zit het voor mij in de kleine dingen zoals iemand in laten voegen tijdens een file, zelfs als die persoon een tikkie asociaal probeert zich er tussen te dringen. Of, zoals me laatst gebeurde, iemand voor laten gaan bij de kassa met maar een paar boodschappen om af te rekenen. Het gaat er niet om dat die persoon die een tikkie asociaal is in het verkeer maar zijn gang kan gaan maar het heeft alles met onze eigen houding te maken. We misdragen ons toch allemaal wel eens in het verkeer en vaak schamen we ons dan ook nog wel. Maar ja, dat ziet de ander niet, die ziet vooral je asociale rijstijl. Is het niet zo dat we zelf ook vriendelijk behandelt willen worden door de ander? Waarom staan we dan zo vaak op ons recht en zijn we niet wat milder voor elkaar?

Het Bijbelgedeelte uit Johannes 8 eindigt met Jezus die alleen overblijft met de overspelige vrouw. Christenen geloven dat Jezus iemand was zonder zonden, dus hij had het volste recht om haar te veroordelen en die steen te gooien. Hij doet dat niet en kiest voor een andere, mildere houding zonder haar fouten te verdoezelen. Hij veroordeelt haar niet en zegt: “Ga naar huis en zondig niet meer”.
Een mooi voorbeeld waar we veel van kunnen leren. Ik hoop dan ook dat ik zo’n milde houding in mijn eigen leven mag hebben naar anderen en ik wens dat iedereen ook toe.

Het leven maakt plannen voor je

Kortgeleden keek ik naar een programma waar burgemeester Ahmed Aboutaleb te gast was. Hij deed een mooie uitspraak die me tot denken aanzette: “Hoezo een plan met je leven, het leven maakt plannen voor je”
Voor een coach klinkt dit in eerste instantie als een vreemde uitspraak. In een coachgesprek stel ik vaak de vraag: “Wat wil je bereiken?” en “welke stappen ga je ondernemen om het waar te maken”. Dat klinkt allemaal gepland en doelgericht.
Toch vind ik het een prachtige uitspraak, je kunt het leven niet altijd voorspellen en vaak loopt het zoals het loopt en anders dan je had gepland.
Toen ik 17 was ben ik bij de marine gegaan en heb daar 6 jaar als elektronica specialist gewerkt, daarna heb ik 7 jaar als medisch elektronicus gewerkt waarna ik vervolgens, in 1995, in de IT terecht ben gekomen, en nu ben ik bezig met het coachen en trainen van mensen. Wat een vreemde route zou je zeggen. Inderdaad, als ik terugkijk vind ik het wel eens jammer dat ik niet heb gestudeerd toen ik jong was en vraag ik me ook wel eens af waarom ik niet eerder een beroep heb gekozen waarbij ik me richt op ontwikkeling van mensen. Als ik echter wat nauwkeuriger naar mijn werkzame leven kijk zie ik wat ik allemaal geleerd heb in al die jaren en hoe waardevol dat is geweest. Toen ik in de medische technologie werkte kwam ik veel bij patienten thuis en kende ik ze goed, als IT consultant vond ik het contact met klanten altijd enorm motiverend en inspirerend. Kortom, ik ben altijd gericht geweest op mensen in al mijn beroepen en nu ben ik zover dat ik me daar helemaal op kan richten.

Toen het leven nog min of meer moest starten

Had ik dat allemaal gepland en ging ik recht op mijn doel af? Welnee, voor een gedeelte is het me overkomen en ‘rolde’ ik ergens in. Toch heb ik, vaak onbewust, een baan gekozen waar ik veel contact had met mensen en dit zegt veel over wie ik ben en wat mijn waarden zijn.
Als coach mag ik mezelf nu afvragen of het leven ‘maakbaar’ is. Volgens mij vaak zeer beperkt, er komen soms kansen langs en dan gaat het erom dat je die herkent en ook pakt. Als coach vind ik het ongelovelijk interessant om samen met de coachee te ontdekken wat er belangrijk is voor iemand en wat zijn of haar ‘waarden’ zijn. Ik denkt dat als je meer ontdekt wie je echt bent en wat je in beweging brent, je dat richting geeft in je leven.
Ik geloof er dan ook in dat ‘het leven’ plannen voor je zal maken die ook bij jouw, als persoon, zullen passen!

Monica Lewinski; de prijs van schaamte

Iedereen die 35 of ouder is herinnerd zich Monica Lewinski nog wel. Een naïeve, jonge stagiaire in het Witte Huis, die verliefd werd op de president van de VS en daar een verhouding mee had. De hele wereld viel over haar heen en haar leven veranderde op slag en tot op de dag van vandaag.

Iemand wees me op een Ted talk van Monica Lewinski, die na 17 jaar vond dat het genoeg was en dat ze haar eigen leven weer in handen moest nemen. Haar verhaal is wat mij betreft indrukwekkend en ik heb respect voor de manier waarop ze dit heeft gedaan. Zonder zich van haar eigen verantwoordelijkheid te onttrekken verteld ze hoe ze een speelbal werd van alles en iedereen en wat het (beginnende) internet heeft betekend in deze situatie. Toen bestond er nog geen social media maar forums, e-mails, roddelsites en dergelijk brachten haar tot wanhoop en tot op het randje van zelfmoord plegen. Beseffen we zelf wel eens wat we doen als we mensen online voor gek zetten, een filmpje online zetten van iemand in een schaamvolle situatie of online schelden of roddelen?

Wat schieten we er mee op om anderen te vernederen (online) en waar is onze compassie met de ander gebleven? Ik kijk naar een moedige vrouw die haar schaamte overwint en ons allemaal waarschuwt voor de gevolgen van ons online gedrag. Ik houd niet van een pet maar als ik er een op mijn hoofd zou hebben neem ik diep mijn pet voor haar af. Ik hoop dat we iets waardevols en menselijks van haar mogen leren namelijk haar laatste woorden van de Ted Talk: “Have compassion with yourself. We all deserve compassion, and to live both online and off in a more compassionate world.”

 

Van een goed idee naar een bloeiend bedrijf

Sinds enige tijd probeer ik met Vaarcoach opstappers mee te krijgen aan boord van mijn bootje, of te wel, ik probeer betalende klanten te krijgen. Net zoals zoveel coaches ben ik het liefste met mensen in gesprek om hen te helpen om problemen in hun leven van een andere kant te bekijken en zo te laten ontdekken dat een ander perspectief vaak weer veel mogelijkheden geeft. Helaas komt er veel meer bij kijken om Vaarcoach te runnen en valt het niet mee om betalende klanten te krijgen. jengaVoor mij is ZZP’er zijn als het spelen van een spel Jenga; elk blokje vertegenwoordigt een bepaald facet van het bedrijf. Je zult dus meerdere eigenschappen nodig hebben om van je bedrijf een bloeiend bedrijf te maken. Je zult voortdurend met bijvoorbeeld ‘financiën’ of ‘acquisitie’ of ‘up to date blijven met je kennis’ aan de slag moeten naast je kernactiviteit waar het me allemaal om begonnen is. Een interessant onderdeel van ZZP’er zijn is dat je soms ook risico’s zult moeten nemen. Bijvoorbeeld door niet de makkelijkste keuzes te maken en er helemaal voor te gaan en je baan opzeggen of, minder ingrijpend, budget in marketing te steken waarvan je niet weet of het de investering waard is. “Risico” wordt voor mij gesymboliseerd doordat de stapel blokjes in het Jengaspel wankel kan worden en zelfs kan instorten. Misschien heb je te veel risico genomen of heeft een concurrent je de loef afgestoken. Je kunt er altijd voor kiezen om van dat soort situaties te leren; de toren opnieuw te bouwen en het spel de volgende keer anders spelen.

Mocht je jezelf herkennen in mijn verhaal dan is de workshop ‘ Van een goed idee naar een bloeiend bedrijf’, die ik samen met Roelie Beunk-Schepers heb ontwikkeld misschien iets voor jou. We brengen diverse zaken naar voren waar je als beginnende ZZP’er mee te maken hebt en geven je een aantal handreikingen om de volgende stap met je bedrijf te zetten. Stuur gerust een mail naar info @vaarcoach.nl voor meer informatie.

Coachen is geen rocket science

keep-calm-it-s-not-rocket-science-14Enige tijd geleden, toen ik nog leidinggevende op een ICT-afdeling was, kwam een van de medewerkers mijn kantoor binnen en begon te zijn frustratie met mij te delen: “Ik heb zo veel prioriteiten op mijn bordje, ik weet niet wat als eerste op te pakken. Neem jij maar een beslissing Bram, over het punt wat het meeste prioriteit heeft volgens jou, dan kan ik daar aan werken!”

Ik besloot om niet in te gaan op zijn vraag om hem te vertellen wat hij moest doen. In plaats daarvan stelde ik hem een vraag: “Kunt je me al je prioriteiten eens opnoemen? ” vroeg ik hem en ik schreef ze onder elkaar op mijn white board., het waren er 15 in totaal. Vervolgens gaf ik hem zelf een white board marker en vroeg hem om achter elke prioriteit een getal van 1 tot 15 te plaatsen, waarbij 1 de hoogste prioriteit was en 15 de minste.
Ik hielp hem door regelmatig een vraag te stellen, zoals: “Wat is belangrijk voor onze klant?” of ” Bij welke taak kunnen collega’s je helpen. of kan door iemand worden overgenomen??” of “Wat denk je zelf over wat de hoogste prioriteit heeft? ” enz. Het was een lastige klus voor hem maar na bijna 45 minuten had hij achter elke taak een cijfer geplaatst.
Daarna wist hij wat zijn prioriteiten waren en hoe het een en ander te organiseren, ondanks dat het aantal taken nog steeds 15 was.

In plaats van hem te vertellen wat hij moest doen, hielp ik hem om zijn eigen lijst van prioriteiten te maken en verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen keuzes. Ik geloofde in zijn vermogen om zijn eigen problemen op te lossen en hij heeft ook daarna laten zien dat hij het aan kon op eigen kracht!

Wat mij betreft was het geen rocket science, ik nam alleen de tijd om een paar goede vragen te stellen