Afgelopen weekend was het burendag in Nederland, een jaarlijks terugkerend evenement: “Een dag waarop je gezellig samen komt en waarbij veel mensen iets goeds doen voor elkaar en de buurt.”

Op zich een prachtig initiatief in een maatschappij waarin we vaak op onszelf gericht zijn. We hebben veel minder contact met onze buren dan dat in het verleden gewoon was en vaak hebben we ook meer schroom om zomaar bij onze buren aan te kloppen om iets.
Ik ben opgegroeid in een arbeidersbuurt in Huizen en we kenden iedereen redelijk goed om ons heen. Onze buren, ‘ome’ Cor en ‘tante’ Mies, kende ik hartstikke goed en daar liep ik, zonder te kloppen, via de achterdeur naar binnen. Met ‘tante’ Stienie aan de overkant ging ik vaak mee wandelen met de hond en ik had allerlei gesprekken met haar. Meneer Joop ‘Soep’ (dit was zijn bijnaam, hij heette eigenlijk ‘Westland’), die lange man op die grote fiets vond ik nogal eng, zeker nadat hij me een keer boos had aangesproken toen ik, volledig onschuldig: “Goedemiddag meneer Soep” tegen hem had gezegd. “Ik heet Westland” was zijn commentaar.

Naast dat het burendag was heeft het dit weekend ook behoorlijk gemist in de ochtenden, echt een mooi begin van de herfst. Toen ik op zondag een wandeling ging maken zag ik een 2 tal spinnenwebben tussen ons en de buren inhangen, zichtbaar gemaakt door de kleine vochtdruppels. Nu hangen die webben daar natuurlijk altijd maar dan zijn ze vrijwel onzichtbaar, zo ragfijn zijn de draden. Ik moest direct denken aan een ‘onzichtbare verbinding’ met anderen. Ondanks dat we nu in een maatschappij leven die  meer individualistisch is dan 40 jaar geleden en we onze buren niet meer zo goed kennen, heeft elk mens behoefte aan ‘verbindingen’. Ik verlang ook nog wel eens terug naar het wandelen met tante Stienie waarbij ik altijd mijn verhaal kon doen.

Zou het daarom zijn dat burendag zo’n groot feest is in sommige buurten, omdat we eigenlijk veel behoefte hebben aan verbinding met de ander? Het hele jaar is die vrijwel onzichtbaar en lijkt het alsof we nauwelijks met elkaar verbonden zijn maar 1 dag in het jaar wordt die verbinding duidelijk zichtbaar. Die onzichtbare verbinding met de ander die er altijd is en die uiteindelijk ook zo nodig is voor een ieder van ons. Volgens mij zijn we gemaakt om verbonden te zijn met elkaar, als unieke mensen die elkaar kunnen ondersteunen en sterker maken.

Kortgeleden keek ik naar een programma waar burgemeester Ahmed Aboutaleb te gast was. Hij deed een mooie uitspraak die me tot denken aanzette: “Hoezo een plan met je leven, het leven maakt plannen voor je”
Voor een coach klinkt dit in eerste instantie als een vreemde uitspraak. In een coachgesprek stel ik vaak de vraag: “Wat wil je bereiken?” en “welke stappen ga je ondernemen om het waar te maken”. Dat klinkt allemaal gepland en doelgericht.
Toch vind ik het een prachtige uitspraak, je kunt het leven niet altijd voorspellen en vaak loopt het zoals het loopt en anders dan je had gepland.
Toen ik 17 was ben ik bij de marine gegaan en heb daar 6 jaar als elektronica specialist gewerkt, daarna heb ik 7 jaar als medisch elektronicus gewerkt waarna ik vervolgens, in 1995, in de IT terecht ben gekomen, en nu ben ik bezig met het coachen en trainen van mensen. Wat een vreemde route zou je zeggen. Inderdaad, als ik terugkijk vind ik het wel eens jammer dat ik niet heb gestudeerd toen ik jong was en vraag ik me ook wel eens af waarom ik niet eerder een beroep heb gekozen waarbij ik me richt op ontwikkeling van mensen. Als ik echter wat nauwkeuriger naar mijn werkzame leven kijk zie ik wat ik allemaal geleerd heb in al die jaren en hoe waardevol dat is geweest. Toen ik in de medische technologie werkte kwam ik veel bij patienten thuis en kende ik ze goed, als IT consultant vond ik het contact met klanten altijd enorm motiverend en inspirerend. Kortom, ik ben altijd gericht geweest op mensen in al mijn beroepen en nu ben ik zover dat ik me daar helemaal op kan richten.

Toen het leven nog min of meer moest starten

Had ik dat allemaal gepland en ging ik recht op mijn doel af? Welnee, voor een gedeelte is het me overkomen en ‘rolde’ ik ergens in. Toch heb ik, vaak onbewust, een baan gekozen waar ik veel contact had met mensen en dit zegt veel over wie ik ben en wat mijn waarden zijn.
Als coach mag ik mezelf nu afvragen of het leven ‘maakbaar’ is. Volgens mij vaak zeer beperkt, er komen soms kansen langs en dan gaat het erom dat je die herkent en ook pakt. Als coach vind ik het ongelovelijk interessant om samen met de coachee te ontdekken wat er belangrijk is voor iemand en wat zijn of haar ‘waarden’ zijn. Ik denkt dat als je meer ontdekt wie je echt bent en wat je in beweging brent, je dat richting geeft in je leven.
Ik geloof er dan ook in dat ‘het leven’ plannen voor je zal maken die ook bij jouw, als persoon, zullen passen!